หลังจากที่บล็อกก่อนหน้านี้ผมพาไปเที่ยวที่เมืองจางเจี๋ยเจี้ยแล้ว ผมก็มีเวลาเหลืออีกสามวันก่อนจะกลับไทย เพื่อนของเพื่อนผมก็เลยชวนผมไปเที่ยวบ้านเกิดของเค้า นั่นก็คือเมือง Changde ผมเองก็ไม่เคยได้ยินชื่อเมืองนี้มาก่อน แต่ตอนนั้นก็คิดว่าไหนๆก็มีโอกาสมาเที่ยวแล้ว และมีเวลาเหลือก็เลยตกลงไปกับเพื่อนครับ
วันนี้มาเล่าเรื่องราวการเดินทางที่เมืองจีนของผมสู่กันฟังต่อนะครับ หลังจากตอนที่แล้วผมพาไปเที่ยวดูภูเขาที่ใช้ถ่ายทำภาพยนตร์เรื่องอวตารแล้ว วันนี้ผมเข้าไปในตัวเมืองจางเจี๋ยเจีย และเตรียมตัวไปยังภูเขาอีกที่ ซึ่งการเดินทางจะเป็นการเดินทางโดยนั่งกระเช้าไปครับ
หลังจากที่เราเดินทางผ่านป่าดงพงไพร และดื่มด่ำกับความสวยงามตลอดทางแล้ว ผมกับเพื่อนก็พบปะกับคุณป้าที่มาขายโรงแรมในระหว่างทางครับ จริงๆอย่าเรียกว่าคุณป้าเลยครับ เพราะมาทราบทีหลังว่าคุณป้าท่านอายุ 69 ปีแล้วครับ แต่แม่เจ้าโว้ย คุณป้าร่างกายแข็งแรงกว่าอายุอีกครับ
ทริปนี้ผมมีเพื่อนร่วมเดินทางคือเพื่อนรักของผมเองครับ เป็นคนจีน เพื่อนนั่งรถไฟมาตั้ง 9 ชั่วโมง เพื่อมารอรับผมที่สนามบิน ตอนแรกเพื่อนผมก็ถามว่าทำไมผมไม่บินไปลงที่หูหนานเลย ผมก็บอกว่า มันไม่มีเครื่องบินตรงไปเมืองนั้น ต้องไปทรานสิท ที่เมืองอื่น กว่าจะเดินทางถึงก็หลายชั่วโมง เพื่อนก็เลยบอกว่า งั้น บ่เป็นหยัง เดี๋ยวเพื่อนจะมารับที่อู่ฮั่นก็ได้
สวัสดีครับทุกท่าน วันนี้เป็นใกล้จะปลายเดือนแล้วนะครับ ผมเองก็ครึ้มอกครึ้มใจอยากจะมาอัพบล็อกท่องเที่ยวของตัวเองสักหน่อย ฮ่าๆ ตอนนี้ผมมีโอกาสได้ออกไปเปิดหูเปิดตาอยู่บ้างครับ ซึ่งถามว่าเยอะไป สำหรับผมผมก็มองว่าเยอะนะครับ แต่สำหรับท่านที่เคยไปหลายที่ทั่วโลก เที่ยวแบบผมก็แค่เบบี้ครับ แฮะๆ
มิตรภาพเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อครับ นิสัยคนไทยปกติเป็นคนยิ้มง่ายอยู่แล้ว เมื่อไปเที่ยวเราใช้เสน่ห์ของเราตรงนี้แหล่ะครับในการสร้างมิตรใหม่ๆ ตอนผมอยู่ที่บาหลี คนที่นั่นก็เป็นมิตรมากๆเหมือนกัน แต่ละคนต่างก็ดีใจที่มีนักท่องเทียวมาเที่ยวบ้านเกิดของพวกเค้า
พวกผมพากันตื่นแต่เช้าเพื่อเดินทางไปถ่ายภาพตลาดชุมชนครับ ตลาดแห่งนี้เป็นตลาดเล็กๆ มีสินค้าวางจำหน่ายแค่ในช่วงเช้า พอประมาณเก้านาฬิกาตลาดก็จะเริ่มวายแล้วครับ อาหารของเค้ามีหลายอย่างที่แปลกๆ ส่วนใหญ่อาหารจะผสมมะพร้าวไปด้วยครับ อยู่บาหลีเหนื่อยสุดก็เรื่องกินนี่แหล่ะครับ กินกันตลอดเวลา ฮ่าๆ
รูปปั้น Ogoh Ogoh ครับ รูปปั้นในพิพิธภัณฑ์แห่งนี้มีลูกเล่นด้วยนะครับ บางตัวสามารถที่จะขยับแขน ขา หรือว่าศีรษะได้ สถานที่แห่งนี้มีโอโกะๆ เยอะมาก แต่ข้างในยังมีการปรับปรุงอาคารอยู่บ้าง ผมว่าครั้งหน้าถ้าปรับปรุงเสร็จ พิพิธภัณฑ์แห่งนี้คงจะน่าสนใจมากขึ้นครับ
ในชุมชนชาวชวาที่เมืองยอกยาการ์ต้า เราจะได้สัมผัสวิถีชีวิตความเป็นอยู่ของเค้าครับ เป็นความเป็นอยู่ที่เรียบง่าย แต่ก็มีอะไรให้น่าค้นหา หนึ่งในจุดเด่นของชุมชนนี้คือ “ศิลปะ” ครับ เราจะเห็นตั้งแต่ภาพเพนท์กำแพงในหมู่บ้าน ร้านขายงานศิลป์ อย่างภาพนี้ คุณพี่ท่านนี้ก็กำลังวาดภาพลงบนเสื้อครับ ผู้คนชาวยอกยาการ์ตาใจดีมากครับ คนที่ชอบถ่ายรูป ผมว่าไปเมืองนี้มีอะไรให้กดชัตเตอร์เยอะเลยแหล่ะ ฮ่าๆ
